ยี่สิบหนึ่ง

ฉันกลืนอาหารคำสุดท้ายลงไปอย่างเงียบงัน แต่ละคำที่เคี้ยวยิ่งฝืดเฝื่อนกว่าคำก่อนหน้า ลำคอตีบตันด้วยความอัปยศและความโศกเศร้าที่ไม่ได้เอ่ยออกมา

ห้องครัวเงียบสงัดลงแล้ว เสียงจานชามกระทบกันและเสียงซุบซิบนินทาของเหล่าคนรับใช้เลือนหายไป เหลือเพียงความนิ่งงันอันน่าตึงเครียด ทว่าความรู้สึกอัปยศอันแสบเผ็ดร้อน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ